BLOG ]
Beginnersgeest
Het was een lichtbewolkte dag in april. Ik was 9 jaar en mijn vader had me meegenomen naar de golfbaan om zijn kar te trekken. Dat had ik snel gezien. Er werd een ingekorte stok uit het clubhuis gehaald en ik mocht een poging wagen. De eerste bal raakte ik wel, maar het contact voelde hard en de bal ging laag naar rechts. De tweede bal was vergelijkbaar. De derde bal voelde zacht, nauwelijks weerstand, en de bal ging met een mooie boog richting het bordje van 50 meter. Opgetogen keek ik naar mijn vader. Dat was leuk!
Talent?
Mijn vader speelde eens in de twee weken. Door aanhoudend gesmeek van mijn kant werd dat elke week. Een goede twee jaar later trainde ik zes dagen per week op golfbaan Kralingen in Rotterdam. Elk jaar werd daar een jeugd pro-am wedstrijd georganiseerd waarbij de jeugdspelers van de club werden gekoppeld aan een Nederlandse topamateur met zijn pro. Ik was 12 jaar en was de jongste deelnemer. Ik speelde met Donald Osborne en zijn coach Ad Wessels. Omdat ik nog niet ver sloeg moest ik veel chippen naar de green. “Een pip en een chut” zei Ad Wessels dan als grapje. En ik voerde het uit. Hij raadde mij aan om eens mee te doen met een nationale selectiedag.
Wazig gedoe
Als speler van de NGF-jeugdselectie mocht ik op mijn vijftiende mee naar een trainingskamp in Spanje. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met mentale training. Onder begeleiding van coach Joost Steenkamer deden we een ontspannings- en visualisatie oefening. Met 20 jonge golfers lagen we op de grond. Na een aantal diepe buikademhalingen en instructies om onze spieren te ontspannen liet hij ons een golfsituatie voorstellen. Ik stond op de golfbaan, rook de geur van vers gemaaid gras, zag in de verte een geel vlaggetje wapperen en sloeg de bal soepel en vol vertrouwen die kant op. Toen de oefening klaar was bleek één van de jongens in slaap te zijn gevallen. Grote hilariteit natuurlijk. Er werd lacherig over gedaan. “Wazig gedoe”.
De barrière
Toen ik zestien was gingen mijn selectiegenoten onder par scoren. Een aantal van hen waren al op jongere leeftijd begonnen en hadden in mijn beleving meer talent. Ik wilde ook onder par scoren. Elke ronde stond ik op de 1e tee met het voornemen dat het dit keer ging lukken. En elke keer stond ik na 5 holes al 4 boven par. Of meer. Als ik het dan had opgegeven maakte ik nog een aantal birdies en kwam ik met een ‘acceptabele’ score binnen. Gelukkig was ik niet helemaal door de mand gevallen.
Golf is not a game of perfect
In die periode gaf mijn pro, Caroline Nieuwenhuisen, mij een boek van de Amerikaanse sportpsycholoog Bob Rotella. Verhalen over topgolfers van toen, wat die deden om zich voor te bereiden op een ronde en op een slag. Hoe ze elke slag vol overtuiging en geconcentreerd waren. Toen drong het tot mij door. Ik was onzeker, probeerde risico’s te vermijden en mijn techniek te controleren. Interessant om te weten. Maar ik wist nog niet hoe ik daarop kon trainen. Mijn beste ronde in die periode was level par tijdens de jeugd pro-am op Kralingen.
Van theorie naar praktijk
Na een studie psychologie kwam ik via de Vereniging voor Sport Psychologie in Nederland op het spoor van een nieuwe opleiding tot praktijk sportpsycholoog. In mijn studie tot op dat moment lag de nadruk op theorieën. In de opleiding sportpsychologie leerde ik concrete technieken en oefeningen op het mentale vlak. In golf wordt vaak gezegd dat je in de baan niet met je techniek bezig moet zijn, maar Rico Schuijers was de eerste die mij wist te vertellen hoe.
De ommekeer
Tijdens mijn studies was ik minder gaan golfen en qua niveau behoorlijk weggezakt. Door andere doelen te stellen vond ik het plezier van mijn eerste golfjaren weer terug. Ik had geleerd het resultaat los te laten en vond een proces waarbij ik mijn aandacht richtte op het soort bal dat ik wilde slaan. Met één keer trainen per week ben ik op competitief niveau blijven spelen. Waar ik voorheen in het begin slagen liet liggen was dit nu veel meer over de ronde verspreid. Ondanks mijn beperkte trainingstijd werd ik toch elk jaar weer een beetje beter. Ik sla niet meer zulke goede ballen als toen ik zestien was, maar qua score doe ik niet meer onder voor mijn niveau van toen. Op mijn goede dagen presteer ik zelfs beter.
De doorbraak
Het was 9 september 2017. De dag ervoor had het hele land een stortvloed aan regen over zich heen gekregen. Veel golfbanen waren dicht. Voor de Open Amateur Golf Tour speelden we op de Westfriese Golfclub die er nog redelijk goed bij lag. Ik stond level par met nog twee holes te gaan. Op hole 17 had ik een putt van 11 meter, met een break van links naar rechts, die ik maakte voor birdie. Ik voelde mijn verhoogde hartslag. De gedachte aan mijn eerste ronde onder par schoot door mijn hoofd. Ik hield vast aan mijn routine. Richtte mij op de slag die ik wilde slaan. Na drie goede schoten had ik aan een tap-in genoeg. Ik was 33 jaar toen ik voor het eerst in mijn leven een wedstrijdronde onder par wist te scoren. Een bescheiden prestatie in de wereld van golf. Een doorbraak voor mij als golfer.
